tara

magsisimula tayo matapos atakihin sa puso ang isang dating kaibigan...








inatake na rin ng pagkabigo ang kanyang utak samantalang hinayaan na lamang na ang kanyang pantalon ay tapunan ng tinta ng bolpen kaysa sa ipanulat ng mas makabuluhang bagay.


mula sa pagising sa umaga, o mula ng matuto kang sumulat at bumasa, sa pagkakumpleto ng ngipin at mula sa unang palo ng iyong ina dahil sa pagsubok mo sa pangngatwiran kung ano ang iyong pinaniniwalaan...doon nagsimula ang pagkakaroon ng pambihirang sakit na ang tanging gamot ay pagpapanday sa sarili mong kakayahan, ang linangin ang iyong kaalaman at dumigma sabawat hamon ng buhay. Paulit ulit nating narinig, at maririnig pang muli ang takatak ng daliri na dumugtong sa pinagpraktisang papel habang tinutuktok ng bolpen ang mesa habang higop ang mainit na nagtatalong kape at asukal ay aawatin ng gatas...





huwag tayong matakot, mailang at magdalawang isip...