MUNGKAHE lang!

Bago pa tuluyang malagas ang mga araw ng taong 2007, mabigay lamang ng MUNGKAHE para sa ating samahan! Maaari ring magbigay ng mga komento para mapagbuti ang bolpen@kape.
Ang inyo pong tugon ay makakatulong ng malaki para mas lalo pang tumibay at tumagal ang ating nasimulan, lalo na ng ating mga parangap.
MARAMING SALAMAT PO AT MALIGAYANG BAGONG TAON.

Dependence

A thousand tiny dots
On sable skin;
Pricked, every one of them.
Little floodgates of the soul
Bleed despair.

They leave nothing,
Just themselves
That blacken,
That widen and deepen
Even when all is spent.

But she holds out
Her dotted hands;
Waiting
For someone else's despair
To course through.

R. I. P. (Anti- Subversion Law)

tanikalang apoy
na kinakaladkad,
sibat kang tumarak
sa dibdib sumugat
at sa pagkadipang
bayubay ng hirap
talim kang humiwa
sa leeg ng hamak

narito kang tila
multong gumagala
inihahasik mo’y
takot at pangamba
ikaw ba’y babalik
upang ipagsama
sa iyong libingan
ang natamong laya?

di kami papayag
na umahon ka pa
sa puntod na sa iyo’y
aming hinukay na
kahit kalansay kang
sa amin’y magbabanta
duduruging pilit,
ibabaon sa lupa!!!

******************
Inilathala ng Bulatlat (www.bulatlat.com)
Vol. VII, No. 46, December 23, 2007-January 5, 2008

wish I could be your rain...

if i could simply be
the thing that
i would wanna be,
i'll be happy to be the rain
that endlessly
pours down on you...
so i could kiss away the tears
which flows down
from your cheeks...

I shall come to you
with a promise
not to be tired
of drowning out...
of washing away...
and of melting
those bricks of emptiness;
and those walls of solitude
which you had built in bitterness...

But sadly...
I cannot be that rain...
for i have my own tears
which falls down on my cheeks...
also waitin' for some rain
to be drowned and washed away...

I could but sigh in pain
for i have nothing to offer...
only a heart
which could share with you...
could cry with you,
...in your sadness…
...in your pain.

If thou shalt leave...

if thou shalt leave…
walk thou slowly whilst am asleep
that my ears hear not the deafening
sound of your footsteps…

walk thou in peace
and turn thy back in silence…
dare not to speak a word
and gaze not upon me
with your teary eyes;
for it hurts…
it breaks me into pieces.

let me fall asleep
deeply as I could…
for in my dreams…
I might be strong enough
to hug you…
to say goodbye to you
for the last time…

I might be able to wave
this trembling hand…

while you go…

while I set you free.

Oda para kay klasmeyt

Saan patutungo ang pagawit ng lumang sakripisyo?
Hampas sa laman, lamat sa buto.
Ano nga ba ang ibig sabihin ng apoy sa sulo?
Alon lang ba o isa ng alimpuyo?

Sa bawat tanikalang napapatid,
ay markado ang pag-aklas.
Kapatid sa paglaban, huwag ubusin ang iyong lakas.
Ano ang bukas kung ang sulong hawak ay pinapaso ang sariling kamay?
Si Sisang binaliw ng kahirapan at kalabisan, baliw pa rin ng namatay.

Bukas matang hindi tinitigan ang liwanag na naghihintay,
Binulag at biningi ng maling prinsipyong dapat ay gabay.

Sisikat ng muli ang araw sa malayong silangan.
Nawa'y madatnan kitang dala ang tula,
na ating isinulat mula sa mga natuyong putik,
sa ating mga paang hindi napagod
sa pag-ahon.

("Paitimin ng husto ang Pula, upang maging isang kaaya-ayang Lila")

1/8

MY DEAREST WARM PILLOW OF WINTER,
I'M SURROUNDED BY SPIDER'S WEB.

CRUCIFIED TO THIS BED.

AND THAT SOUND ON THE ROOF CONTINUES...

EMBRACE ME NOW.

Oda para kay klasmeyt!!!!(Salamat sa istorya)

Saan patutungo ang pagawit ng lumang sakripisyo?
Hampas sa laman, lamat sa buto.
Ano nga ba ang ibig sabihin ng apoy sa sulo?
Alon lang ba o isa ng alimpuyo?

Sa bawat tanikalang napapatid,
ay markado ang pag-aklas.
Kapatid sa paglaban, huwag ubusin ang iyong lakas.
Ano ang bukas kung ang sulong hawak ay pinapaso ang sariling kamay?
Si Sisang binaliw ng kahirapan at kalabisan, baliw pa rin ng namatay.

Bukas matang hindi tinitigan ang liwanag na naghihintay,
Binulag at biningi ng maling prinsipyong dapat ay gabay.

Sisikat ng muli ang araw sa malayong silangan.
Nawa'y madatnan kitang dala ang tula,
na ating isinulat mula sa mga natuyong putik,
sa ating mga paang hindi napagod
sa pag-ahon.

("Paitimin ng husto ang Pula, upang maging isang kaaya-ayang Lila")

wish I could be your rain

if i could simply be
the thing that
i would wanna be,
i'll be happy to be the rain
that endlessly
pours down on you...
so i could kiss away the tears
which flows down
from your cheeks...

I shall come to you
with a promise
not to be tired
of drowning out...
of washing away...
and of melting
those bricks of emptiness;
and those walls of solitude
which you had built in bitterness...

But sadly...
I cannot be that rain...
for i have my own tears
which falls down on my cheeks...
also waitin' for some rain
to be drowned and washed away...

I could but sigh in pain
for i have nothing to offer...
only a heart
which could share with you...
could cry with you,
...in your sadness…
...in your pain.

Ang Pagsusulat

Sa pagsusulat daw lalo na’t kung ikaw ay isang baguhang manunulat ay maaring ang iyong mga gawa ay may impluwensiya ng kung ano man ang iyong nabasa. Maaring halaw din sa kung anong iyong nabasa. Ito ay ayon kay Bobong Pinoy, na siguro siya man din ay ganun din, nung una siyang magsulat.

Sang ayon ako sa kanya at siempre depende iyon sa kung ano naman ang hilig mo na laging basahin. Kasi ba naman eh kung laging FHM, Playboy, Tiktik, Sagad, at yung mga kauri nito nalang ang malimit mong basahin eh malamang magsulat ka na nga rin,
He he he . Masarap yatang magmunimuni ng kung anu-anong bagay lalo na’t nag-iisa isa ka sa kwarto mo at tahimik. At siempre para lalong masarap eh kasama mo ang boyfriend mo, este, girlfnriend mo sa pagtuklas ng iba pang bagay, duooonnnn sa nabasa mo at duooonnnnn sa isusulat mo. (ehem!)

At kung ang hilig mo ay Romance? Uummm! Sarap talagang ma-In Love!! Damang dama mo ang kiliti sa Puso, lalo na’t malimit mong nakikita ang Crush mo.

Sana Pansinin ako!

Sana Cross-Eyes kami, este, mag Cross ang eyes namin. Sabay tungo ng konti na medyo parang napahiya dahil napatingin. (Oooyy!)

At kung ang hilig mo naman ay Sad Stories, siempre, eto yung may kirot sa dibdib. Hikbing di mapigilan na parang sininok. Kahit lalaki ka eh, mangingilid ang luha sa sulok ng iyong mga mata at tutulo na lang ng di mo napapansin. At siempre, mabilis mong kuskusin ng kamay mo ang iyong mga mata dahil baka may makakita! Tapos ipapasok ang dalawang kamay sa bulsa na habang nakatungo ay kukuya-kuyakoy pa.

Pa Feeling Macho ka pa ha! Iyakin ka rin Pala! Baklaaaaaaa!!!!!!!!

At yung malimit kong basahin, (hindi yung una kong binanggit, Bweseettttt!!!).

Puro Jokes Yun!

Meron din horror….. Pang Pepeng Agimat at Pedro Penduko….. Pambata..… medyo bata….. mas bata pa uli ng kaunti..…. pabata ng pabata,…. at medyo seksi pa? Yun ang hilig ko!!! (DOM! Este Phidophile pala, Ngekk!)

At siempre, parang sine, kayo na ng kaibigan mo ang nakabasa nito eh, eto pa rin ang pinagkukwentuhan nyo.

ZACHARIEL

Missing you,
yet can't find the right words to say.

what do i misses in you?
hugs, kisses, a simple touch on my back,
saying I love you, face to face!

Hmm...me nagging at you!
hearing your singing voice!
seeing your ever sleepy eyes!
your smirk! your laughter!

I even miss drinking our coffee together!
looking at each other and making a funny comment!
that will lead to a tickle fight!(you always lose!)
and then dancing with the music only in our minds!

Playing mind games! (that will lead to nonsense words)
callimg me sexy! and beautiful!

Misses your armpits!
your protruding tummy! (where? inhales deeply!)
and last of all the bonus massage...
at the end of the day, everyday!!!

Madonna

Nagsimula ang lahat sa pagdidilim ng langit.
Waring naramdaman ng mga ibon ang
paparating na panganib.Tinatakasan

ang paglukob ng anino sa lupa.Ramdam
ang tensyon sa ugoy ng mga punongkahoy.
Pagkaraan ay bumulusok ang ulan.Kasunod

ang daluhong ng hangin.Sunud-sunod na hablig
na bumali sa tukod ng mga bintanang nanunubok.
Sa loob ng isang kubo,payapang natutulog

ang sanggol habang hinihele sa nanginginig
na bisig ng ina;idinuduyan sa mga pigil na yakap.
Sumasalag ng kaligtasan para sa bugtong

na anak.Sa gitna ng sigwa,paano nga bang
maihihiwalay ang oyayi sa awit ng kamatayan?
Sa pagtatapos ng unos bubungad ang isang

senaryo:isang sanggol na payapa pa ring
nahihimbing sa mga bisig ng inang wala
nang buhay.Isang larawan ng pag-aalay.

say present!

still alive bolpen@kape?



pls. make a comment in this post..thanks!

Latay sa Likod ng Kabayo

Napapaigik ang buto’t balat
na kabayo…
sa tuwing ihahampas
sa likuran nito ang latigo…

Kailan pa nga ba
maghihilom
ang mga latay na tinamo,
kung doon din sa dating sugat
hahampasin ng kutsero?
Lugmok na sa pagod
hinahampas pa rin ang likod.

Paulit-ulit nyang titisin
diretso lang ang tingin.

Tuloy lang sa pagtakbo.

Nagtitiis…

Magtitiis…

ang bayan ko!

______________________
...kung pangkaraniwan na ang kamatayan, ang pagkakaiba na lang ay kung para saan.

gusto ko......

gusto kong manumbalik ang dati kong sigla sa pagsulat ng mga tula at kanta.....
matagal-tagal din akong nahinto dahil sa mga elementong pagkaisipan at pangkalooban....
ngayon...
nami-miss ko ang ang paggawa ng mga bagong titik, bumuo ng bagong himig at madadagdagan ang mga likhang awitin.
kung saan ko nakuha ang dating lakas.......di ko tiyak.
marahil kailangan kong muling hanapin at balik-balikan ang mga hakbang upang matunton ang kasagutan.

Ebony and Ivory

Feel my Heart to the rhyme of your music,
Hear thy beat to the pound of your songs,
On the sweetness of your smile,
On every breathe that you take,
Oh Holy Mary of Thy Grace,
When will it end.

Sweetest Downfall

Yesterday i was alone
Sun shines and sets so fast
Flowers doesn't bloom
Time always strucks a heart ache

Rivers may stop flowing
Mountains starts to erode
Whenever I am weary
then I start to cry.

But everybody's changing
'till i walk in a mile
now time has passing
i'll just gonna try, once again.

I'm always searching
for a love that's true
nobody is enough
"till I met you.

All the sorrows starts fading,
grays become gold
Happiness fulfilled
and two daughters were born!

tula mula kay Ironman (batas ito!)

at bumaba ang anghel
sa mga lupa...
isinama ang liwanag
ng sikat ng araw
isinabay ang hangin,
tumugtog sa mga dagat...

at gumuhit ang bahag-hari,
pinalamutian ng mga bulaklak
at paru-paro
ang mga hardin, kung saan,
sa saliw ng awit ng mga ibon
nag-iindak ang mga halaman


sa tugtog ng dagat
lumundag ang mga isda,
pumalakpak ang mga puno....

habang pikit matang mag-iiwan
ng isang matamis na halik...
ganito ang nag-uumapaw na kagandahan
sa pagmulat ng aking mga mata
hanngang dalawin ng antok sa pagdilim,
sa pag-akyat ng buwan
habang masid ang hiwaga
sa bawat sulok ng iyong mukha.
habang ika'y kayakap
sa aking dibdib at nakahiga...

TATLONG TAON

***alay sa tropa***

unti unting binabalot ng kadiliman
ang nakagisnang kapaligiran
animo ito'y sadyang pinagsawaan
at patuloy nang iniwan.

tila ang lahat ay mayroon nang taning
mga nalalabing sandali ay nakakabitin.
ang nakaguhit na masasayang ngiti
ngayo'y nasalinan na ng hikbi.

nagsimula sa kamulatan,
pinagtibay itong sariling bugkos.
bakit ngayo'y marahan nang nalulupos
at tila nag-uumpisa nang maglaho.

inakalang habambuhay na paraiso
itong pinanghahawakang ginto.
kasiglahan sana'y hindi maubos,
ngunit bakit ang lahat tila ay nagbago?

pilit ko na lamang na pipiringan ang mga mata
at maging bulag sa mga nakikita.
tatakpan na lamang ang mga tainga
upang magmistulang bingi sa mga dinidikta.

pipigilan ko na lamang ang bibig sa pagbuka
upang magsilbing pipi at hindi na makapasalita.
nais kong maging manhid sa katotohanan
upang hindi na makaramdam ng anumang alitan.

ang matitingkad na kulay ng pagkakaibiga'y
unti-unti nang humuhupa
ang musika ng bawat halakhak ay
isa-isa nang tinatangay ng panahon.

ano pa't ginawa ang lahat upang ito'y maisalba
kung sa kabila ng lahat ng pingasamahan
ito din nama'y tatalikuran..
at hahayaan nang mawala..

Huling Saknong

Natuyo na ang tinta
ng nagdadalamhating pluma.
Pahagulgol kung umihip,
at tila nakikiluha ang hangin
sa umaalmang papel.

Malamlam…
aandap-andap ang munting
ilawan...
Naghihinanakit marahil
sa huling saknong
na di man lang naisulat…

Huling saknong sana ng
isang tula…
nang dalamhati
at protestang
mandi’y nais ibulalas
ng nakalugmok na makata…

Isang bala ang kumitil
sa laya ng tula.

Poesiya

Anak ng tokwa!
Uso pa ba ang makata?
Sa panahong ito na maraming bagay ang higit na mahalaga
Kung saan ang bagong henerasyon may usong dinadala,
Kung saan maraming umaagaw ng eksena
Mga taong ang gusto ay laging bida,
Kung saan maraming barakong nagpapantasya
Sa babaeng bida ng isang bastos na pelikula
Umiindayog din sa nakabubulabog na tugtog ng banda
Habang garalgal na kumakanta ang bokalista,
Kung saan maraming nasusuri ang mga matat
Marami namang nauulinigan ang mga tainga
Kung saan tinutulilig tayo sa palahaw ng mga bata
Binubulahaw sa gabi ng mga taong walang magawa,
Kung saan ilan sa kapwa natin ay lumuluha
Kung minsan tinutugis tayo ng mga pangamba
Ikinukulong sa hawla ng kawalang-pag-asa
May pag-uyam na ibinabalik ang isang malabong gunita
Minsan ay nililibang ang sarili sa huwad na ligaya
Kung saan binabagabag tayo ng masasamang balita,
Kung saan naghahari-harian ang mga dambuhala
Huwag tayo sa kanilang magku-krus at mag-aantanda
Kung saan araw-araw may itinitirik na kandila
Maraming kabaong ang sa hukay ay ibinababa.

May panahon pa bang magbasat sumulat ng tula?
Sa kabila ng pagkakapagal ng ating mga diwa
Makapagmumuni ka ba sa iyong pag-iisa
O matutulog na lang dahil di rin masaya?
Gayung wala tayong pakialam sa isat isa
Habang nag-uunahan sa paglakad sa kalsada
Di makahintong saglit upang bumili sa bangketa
O lingunin ang nasa likod at baka may mandurukot pala
Di magawang sulyapan ang baliw na gumagala
Bagkus nandidiri, marahil sa sarili ay nagtatawa
Habang ipinagmamapuring nakataas-noo sa suot na kurbata
Ayaw ding makinig sa nangangaral sa kalsada
Mabigat ba ang pagkakasala o mabigat sa bulsa?
Ni hindi rin malimusan ang pulubi ng barya
Nagdududang ginagamit ng sindikato ang dukha
Marami pang mga gaya nilang kaawa-awa
Habang ang ilan sa pera ay nagpapasasa
Ngunit tila patay-malisyat tila walang nakikita
O, anong saklap ng buhay sa lupa
Walang ibang maiulam kundi luksang tinapa!

Abalang-abala rin tayo sa pagsasalita
May kanya-kanyang iniisip at pagpapasya
Tayo bay may intelektuwal at superyorang perspektiba?
Kung kayat tingnan ang mga sarili ay napakadakila
Kayat nagtatagisan tayo sa ating paniniwala
Magkakatunggaling parati na lang nagdidigma
Kung kayat kahit kailan di na tayo mapayapa
Nagnanais sumaklaw sa pag-iisip ng bawat isa
Maling-mali tayo sa ating mga sapantaha
Lubhang naghahambog ang mga palalong diwa
Wala namang absultong konsepto ng tama
Sa mundong ibat iba ang wika, lahi at kultura.

Ngayon, uso pa ba ang makata?
Huhugot muna ako ng isang malalim na bunting-hininga
Kakapain sa aking dibdib sabay ibubuga
Ako rin ang sasagot sa tanong ko kanina
Kung ang tula ay uso pa ba?
Oo, di naluluma ang makata
Uso na ito kahit noon pa mang una
Pagkat ito ay sining ng kaluluwa
Poesiya ng diwang sa kawalan namamangka
Paghahanap ng katugunan sa salat ng paglaya
Marahil naghihintay ng patak ng ulan bilang biyaya
Upang tumubo ang halaman at di matigang ang lupa
Ngunit ano man ang ating pagiging abala
May mag-iiwan sa ginagawat hahawak ng pluma
Upang sundin ang pintig ng kanyang pandama
Sa kinalalagyang panahon ay hahabi ng mga tula
Upang maging isang bungkos ng mga alaala
Pagkat tanging panahon lang naman ang nag-iiba
Kailanman di ang pusot isipan ng isang makata
Walang Plato na makapagbabawal tumula
Walang kritikong makakapumilit sumira
Kayat kung ang bawat bagay ay isang tula
Bibigkasin ko ito at tutula ng buong laya!

pANAHON

Hindi
ko
hinihiling
na
huminto
ka
dahil
batid
ko
na
kailangang
lumakad
ka
ng
ayon
sa
iyong
lakad,
Sana
lang
ay
huwag
mo
masyadong
bilisan
dahil
minsan
pa,
lilingunin
ko
ang
kahapon
namin
na
sadyang
minsa'y
naging
ngayon!

Bernard Palanca

Pangarap mong maging 'sang sikat na makata
Makatang may putong ng lawrel sa tainga
Kaya't ganun na lang pananalig sa pluma
Walang sawang nakikipagkumpetensiya.

Ibig maging hari ng mga patimpalak
Diyata't sobrang tayog ng lipad ng utak
Ayos lang kahit pabuya'y pingas na pilak
Magkamit lang ng papuri't mga palakpak.

Marahil para sa 'yo lang ang sukatan
Upang masabing may taglay na kagalingan
Bawat sandali ay nakikipagtagisan
Natutuwa kapag merong nauungusan.

Oo na, sa iyo ay wala na ngang gagaling!
Mahihirap na paksa iyong nalilining
Ikaw'y isang dakilang alagad ng sining
kaming kapwa mo makata'y nasa ilalim.

Bilib kaming lahat sa galing mong bumerso
At nasapul panlasa ng mga hurado
Minsan naman para kang pulpol na kritiko
Ang ginagawa'y tira doon, tira rito!

Iyong-iyo na sinasabi mong parangal
Ang tulad namin ituring na mga hangal
Nilalaman ng tula'y lubhang mabababaw
Kumpara sa iyo na ayaw magpasapaw!

Rico Blanco

Nablangko ang isipan
Sa saglit na kahungkagan
Nagkakalkal sa dumi ng panahon
Agiw sa mata ang naglalambong.

Humahabi ng mga kataga
Ngunit bakit ngayon walang makapa?
Natutulog ba ang iyong diwa
Mula sa pagkawalang-bahala?

'Di maulinig huni ng kuliglig
Pagka't huminto ang daigdig
Ngayon ay saan mo balak bumaling
Ba't tila naglaho ang pagkahumaling?

Nakatungo pa ang iyong ulo
Waring ayaw titigan ang sariling anino
Nanggigipuspos,walang masabi kahit ano
Maging pagkatao ay tila ikanandado.

Ngunit 'di kailangan pa ng inspirasyon
O ng samu't saring ritwal at bendisyon
'Di na kailangan pang magnaknak ang diwa
O duguin sa pag-iisip ng mga kataga.

Buksan mo lang ang puso't isipan
Paliparin sa dawag ng kamalayan
Naghihintay ang samu't saring larawan
Mga imaheng hinugot mula sa kawalan...

Oyayi ni Itay

Anak, patawad kung tsyo man ay mahirap
Kaya't sana ay huwag maging mapaghanap
Pagkat puso ng ama mo'y nagkakasugat
Kapag ikaw'y nagmamaktol o umiiyak.

Kayo ng iyong ina ang tangi kong yaman
Di matutumbasan ng kahit ano pa man
Kung ito'y di sapat aking ipagdaramdam
Marahil ay dapat nga akong masumbatan.

Ito lang talaga ang aking makakaya
Kung ano'ng meron tayo ay pinagkakasya
Maging masinop ka sana't h'wag mag-aksaya
Magpasalamat sa Diyos sa munting grasya.

Di lahat ng naisin mapapasa-atin
Ang meron sa iba h'wag pakaasamin
Upang ang puso mo'y di maging mainggitin
Wala man tayo sana'y h'wag pakadibdibin.

'Sensya na, pangaral lang kaya kong ibigay
Ganito lang ang ama mo, may pagka-sentimental
Sa hirap ng buhay dapat ka ng masanay
Sa pagkatao mo ito ang magpapamday.

Bakit di na lang matulog mahal kong bunso
Baka paggising mo iyo ring mapagtanto
Na ang buhay sa mundo ay di gawang biro
Kaya ba't hahayaang puso mo'y magdugo?

Wala

Laging nakahiga,
Di makuhang sumilip man lang;
Sa mga inaamag--
Ang ganito'y mas mainam
Walang ilaw,
Walang dilim,
Walang iniisip.

Sino Ang Tunay na Pilipino?

Pilipino nga ba 'pag kayumanggi ang kulay?
Ngunit may tina naman buhok na tinataglay
Ang Pilipino nga ba ay napakahusay?
Mga gawi ng dayuhan ginagayang tunay.

'Di yata't Pilipino ka lang na naturingan
'Pagkat Pilipinas ang bansa mong sinilangan
Ngunit wala kang sariling pagkakakilanlan
Maging ngalan ng bayan gagad pa sa dayuhan!

Pilipino ka nga bang hilig ay makiuso?
Mga galing sa kanluran iyong paborito
Hayan nga, nguso at dila mo ay kinakalyo
Sa kapupuri mo sa iyong mga idolo.
Tanong ko langm, sino ang tunay na Pilipino?
Ikaw bang nag-i-englis, daig pang "Merikano?
Nunit sa sariling wika ay mistulang bobo
Ang 'di marunong sa Ingles iyong iniinsulto!

Hoy! Pilipino ka nga ba o isang banyaga?
Ba't pinanggalingan mo iyong ikinahihiya
Dahil ba marami sa atin ang salaula?

Walang disiplibna't mas mahirap pa sa daga!
Para sa 'yo mga dayuhan ang mas magaling
Sa bansa nila tayo lang ay alilang-kanin
Maging sa sariling bayan ay alipin pa rin
Impluwenssya ng dayuhan kumukontrol sa 'tin.
Ito ba ang mga nais mong ipagyabang
Ang tumalikod sa totoo mong katauhan
Tunay na Pilipino mahirap ng malaman
Sariling atin matagal nang natatabunan!!!

Nung sacali man....

Nung sacali man…
e pa sapat ing sala ning bulan
ban atanglauan mu ing lungcut
caring matang mipnung lua…
mamalisbis caring pisngi
qng alang patugut cung pamanangis…

Nung e pa sapat ing idalit
cu ing sablang pait at pamagsisi
qng pangauale mu cacu…
Paburen mung ing tiup
ning angin a maglambing
caring balang bulung
da ring bulaclac
qng gilid ning pampang
a mitatayid tang delanan…
y yang magsalita
nung macananu cung manamdaman…
nung macananung mapupugtu
ing cacung inaua…
qng balang aldo milalabas
a agaganaca da ca…

nung sacali man
at aganaca mung mamatiauan
caring pilapil a mipnung tula
at micacaul tang liclucan…
ganacan mu sana cacung sinta…

mipnung lugud…

panayan da ca…

******************************
(tagalog version)

Kung sakali man…
at di pa sapat ang liwanag ng buwan
upang matanglawan ang lungkot
sa mga mata kong tigib ng luha,
mga luhang sa pisngi ko’y dumadaloy
dahil sa walang tigil kong pagtangis….

Kung sakali’t di pa sapat
ang itaghoy ko ang lahat ng pait at pagsisisi
dahil sa iyong pagkawalay sa akin…

Hayaan mo sanang ang ihip
ng hangin na naglalambing
sa dahon ng bawa’t bulaklak,
sa gilid ng pampang
na noo’y magkahawak-kamay
nating dinaanan…
ang syang mangusap
kung gaano ako nasasaktan.

Kung paanong unti-unting
napupugto ang aking hininga
sa bawa’t araw na lumilipas
na naaalala kita…

Kung sakali man
at maalala mong lumingon…
tumanaw sa mga pilapil
na noo’y buong-saya at magkayakap
nating inupuan…
alalahanin mo sana, aking sinta

Buong-pagmamahal…

Hinihintay kita…

Isama Mo Kami, Marianette

(tulang pakiusap kay Marianette Amper (SLN) –
ang 12-taong gulang na batang nagpatiwakal
dahil sa labis na kahirapan)

**************************



isama mo kami, Marianette
sa lalakbayin
mong panatag na daan.
duon sa natanaw mong pag-asa
sa kabilang buhay…

Sa dako pa roon…
kung saan marahil,
may liwanag…
may pag-asa…
may kapahingaan
para sa aming mga dukhang
tulad mo ring sa lupa’y
walang pagkahingalay…

tulad mo…
pagod na rin kami.
pagod nang unawain
at hanapan ng dahilan…
kung bakit paulit-ulit lang
at di matapos-tapos ang kahirapan…
ang paghahari’t pagsasamantala ng iilan

kaya’t sa iyong pagtakas
sa lupit ng mundong nakagisnan,
sa iyong pagtakas…
sa lipunang tigib
ng dusa’t dahas ng kahirapan,
isabay mo kami sa iyong pamamaalam.

Isama mo kami
sa iyong pupuntahan…

Gutom na Makata

Ba't kailangan pang magsulat ng tula?
Gayung hindi mailaman sa sikmura
Tangi lang nabubusog ay ang diwa
Samantalang ikaw'y pinagiging dukha
Ang tula nga ba ay para lang sa wala?

Tula'y 'di man lang magamit bilang armas'
'Pag paligid ay kubkob ng pandarahas
Mga kataga lang kayang ipangahas
Habang nililingkis ka ng mga ahas.

Akda'y 'di mailimbag sa peryodiko
Kung malimbag man kapalit lang ay 'tenk yu'
Sa dami ng tula 'di mo maipalibro
'Pagkat ayun sa kanila'y 'di na uso
Makata'y biktima ng komersyalismo
Kaya't wika'y itaga na lang sa bato?

Tunutula ba para sa sarili
O kinatawan lang ng nakararami?
Ngunit bakit nga ba 'di na raw mabili?
Tila produktong inaamag sa tabi.

Ngunit walang kuwenta ang pagsasalat
'Pagkat lahat ay sa ngalan ng panulat
Laman ng dibdib ibig lang isiwalat
Sa mundo ay makapag-iwan ng bakat!

Tula kay Mariannet Amper (12 anyos na nagpatiwakal dahil sa matinding kahirapan)

Natabunan na ng makapal na ulap ang 'yong pag-asa
'Pagkat 'di mo na makaya pa matinding pagdurusa
Ang naghihintay na kinabukasan ay 'di na mabasa
Musmos ka pa lang ngunit inalipin na ng problema.

'Di ba dapat ang buhay para sa iyo'y puno ng kulay?
'Pagkat Nene ka pa lang na wala pang kamalay-malay
Ngunit sadya yatang kahirapan ay isang halimaw
Kaligayan sa puso mo ay tuluyan na nitong inagaw.

Marahil pakiramdam mo isa kang batang lagalag
Walang patutunguhan at hindi mapana-panatag
Kung kaya't sa mundo'y nagpasya ng tumiwalag
Baka sa kabilang buhay nandun hanap na liwanag!

Ninais mo lang namang magtamo ng edukasyon
Ngunit 'di makapasok dahil laging walang baon
Kahirapan ay mistulang sumpa na 'yong susun-suson
Sa araw-araw, kayo ng pamilya mo'y nagtitiis ng gutom.

Mga karaingan sa buhay ay 'di mo maihibik
Kaya't sa kapirasong papel na lang itinitik
Makaahon sa hirap, lagi mong pinapanaginip
Pag-ibig sa magulang at mga kapatid ang kalakip.

Sa iyong pagpapatiwakal sino bang dapat na sisihin?
Ikaw ba na musmos, marupok lang ang damdamin
O ang lipunang pabaya na sa kahirapan ay nagsusupling?
Mga pinuno'y pawang inutil bagama't nagmamagaling!

Ba't ngayon marami ang sa iyo'y nakikisimpatya?
Gayung huli na't hinanap mo na ang sariling laya
Ah, mapalad silang mayayamang kunwari ay pinagpala
Ilan pang batang tulad mo, sa hirap ay nakatanikala?

CURTAINS DOWN

curtains down, dim the sun
i lay on the sheets
and you walk over
my velvet lover
with a smile meant just for me

and time lost us for a moment
as i lost myself under you
time lost us for a lifetime
and left us sated, through and through

curtains down, dim the sun
block the world from view
as skin to skin and on the verge
our needs conversing, we gently merge
as endless as the afternoon

when time lost us for a moment
and you lost yourself in me
time lost us for a lifetime
pleasure in your mysteries

curtains down, dim the lights
as i lay on moonlit sheets
and you, my lover
roughly discovers
all my secrets you would keep

IAWIT MO SA AKIN

maliit ang mundong aking inangkin
ngunit pilit pang pinasisikip at pilit akong dinadala
ng nakatanikala kong mga paa
sa malaki, madilim at malungkot na daigdig

hanapin mo ako
at ialis sa malungkot na mundong ito
buksan at pakatalasan mo lamang ang iyong mga tainga;
kahit nakapikit ang iyong mga mata
ako'y iyong makikita

hindi ako nagtatago
ako'y nawala at kinupkop
ng mga gunitang dapat ay patay na

tinuruan mo ako
kung papaanong humanap ng kislap at ningning
ngunit ano'ng saysay ng kislap at ningning
kung ang bawat kinang mismo ang pumapatay sa atin?

wala akong makita
wala..ang liwanag na nagpasaya
ay naglaho at iniwan akong nag-iisa

alam kong makikita kong muli ang paraiso
nalalapit na ang panahon upang ang mga sugat
ay maghilom at ang mga pangit na alaala
ay tuluyang mailibing na

harapin mo at sundin ang gusto ng panahon
sila ay dapat na kaibiganin
sila ang gagabay upang ika'y ilapit sa akin

hayaan mong matuka ka ng mga ibon sa iyong paglipad
yakapin mo ang ulap upang maramdaman mo
kung ano ang sarap at sakit ng may sugat
ang hapdi ng bawat dampi ay ang susi sa daan ng pag-uwi

sa pagsundo mo sa akin, hahanap tayo ng bahaghari
at tutuklasin kung ano ang kulay
ng buhay at ibibigay ko sa iyo
ang tunay na liwanag na kay tagal nang minimithi
kailanma'y hindi mawawaglit
kailanma'y hindi mapapawi.

Kung Ibig Mong Mawaglit sa Kasalukuyan

Kung ibig mong mawaglit sa kasalukuyan
Ang pagtakas ay isipin na karuwagan
Harapin nakapikit na katotohanan
Malupit niyang kaanyuan ay titigan.

Kapain mo, kaibuturan ng 'yong dibdib
Hanggang ang sarili ay tuluyang malupig
Sige, magpakalunod sa 'sang timbang tubig
Habang nabubulunan sa munting pinipig.

Tulugan ang bulaang pantasya't alamat
Umasa ka lamang sa iyong pandalumat
Isiping may taglay kang birtud o agimat
'Di kakapitan ng naknanaknak na sugat.

H'wag magtangkang tumanaw sa lumipas
'Pagkat lahat ng ito ay pawang napilas
H'wag maging propetang nanghuhula ng bukas
Kasalukuyan ay puno ng pandarahas.

Maglulunoy ka ba sa lagablab ng apoy
Hanggang matuklasan hiwaga ng kumunoy?
Bakit?Bakit nanasain mong maparool?
Sa kasalukuyang maraming humahatol.

Hindi katunggakan saglit na pagkawaglit
Ito'y pagbalikwas upang magbigay-init
Paglikha ng sariling paraiso't langit
Sa deliryo ng habagat na humahagupit.

Rebirth of the Ancient Cities

I

tiny creatures of the earth
submerged in mere folly
of an ancient cities; once
burned and sacked by
the heavens wrath

Woe to thee people of dust,
transporting thy self to the
hot mass of deluge, turning
against the path bestowed upon
the dilapidating race of mankind
by the Son of Man..

Who says that we live in an age
where gods of the myth
were already killed by the saints?

Who says that we live in an age
where idolatrous craps do not exist
any longer?

Thats at least for a while

For gods of the myth had only
put on a rest upon the fallacy
they once disseminated upon
our ancient fathers..
And now the idols have regained
their strength; reigning within
the threshold of rationalism.

II

A city breathing through the devils
breathe, kissed by the fallen mass
of angels, there rests the couch
he seeks and found, an idol god
named reason..

A throne imbued with the licks
of lust, drugs, and crime
and within the core of the sun,
in the name of an idol god,
there sprout out the culture of death,

spreading throughout his empire

Hail thou sleepers, get up and rise!
Climb the pinnacle of the highest plateau,
then come watch below..
Witness the rebirth of the ancient cities!

SAKTO LANG!!!

"kasabay ng pagpatak ng ulan ang pagbuhos ng pagmamahal na namamagitan sa ating dalawa.."

dehins na importante kung meron mang ibang hindi nakakaalam.. sakto nang alam ko na alam mo na mahalaga ka para saken.. sakto nang nararamdaman mo ang iisang pangarap nateng dalawa na yumayakap sa bawat umagang dumadating sa'ten.. tama nang malaman ko na ako ang nag-iisang stick ng kendi para sa lollipop mo.. ok na ung pagpapalitan naten ng ngiti sa gitna ng maulan na panahon..

hindi na kailangang punan ng isa pang oras ang pagtatagpo ng ating mga hakbang sa mataong kalsada.. hindi na din kailangan pang manatiling magkahawak ang kamay naten sa ilalim ng lamesa't patagong naghaharutan ang ating hinliliit habang kumakain tau kasama ang mga kaibigang patay malisya(?) sa kakaibang "CONCERN" naten para sa isa't isa.. -wink-

auko ng magrequest pa ng isa pang kindat mula sa langit.. dahil kalabisan na yon.. ou! isang kalabisan na siguro ang mga pagkakataon na nagsosolo tau sa "sulok" para magkamustahan at magkwentuhan.. masaya na din naman ung palihim nateng abutan ng araw-araw nateng regalo para sa isa't isa.. regalong nakatuwaang pulutin, pitasin, bilhin sa tabi-tabi.. ^___^ sweet? hahaha!

bakit pa ko maghahangad ng habangbuhay kung kasalukuyan ko na tong nararanasan.... sa piling mo at ng ulan!


saktong sakto lang..
saktang sakto ka lang para saken..
sakto para magpatuloy ang pag-iral ko..


MASAYA!!!!


*para ke ULAN*


-ako si banik-

PADAYON!!!

Lola at Tatay

Mainit
maalinsangan,
matao..
Hindi pansin ang ingay.
Tahimik
nagdarasal.

STARS TONIGHT

fall for me, stars tonight
put quite a show on for the world
streak the skies endless
for this melancholic girl

fall for me, stars tonight
let me not be the only one
who has fallen hard and forever
without a soft place to land

fall for me, stars tonight
like tears in beers, fall fast
fall endless as i have fallen
into sadness everlast

fall for me, stars tonight
flare up this darkened world
blaze the skies endless
for this disenchanted girl

Kung ikaw ang Liwanag...

Pakislapin mo pang higit
ang taglay mong sinag.
Bulagin mo na lang
ang mugto kong mga mata;
na ayaw ng lumuha pa
o magluksa sa siphayo't
kadustaang nadarama...

Kung nariyan pa ang poot
at alab mong dumadarang,
sunugin mo na rin ang
nananaghoy kong dila.
Pigilan itong makapaglitanya pa
at maisatinig ang mga taghoy
at bagabag ng konsensya
dahil sa kabulukang nakikita.

Kung magkakagayon,
hindi ko na lang masisilayan pa
ang mga daluyong at lagablab
na salimbayang kumakaway...
pumipisan sa sinilabang diwa.
Nagbabadya ng trahedya
sa lipunang lugmok
at tigmak sa luha ng pagdaralita.

O! kaypalad nilang bulag
na wala nang nakikita.
Walang galit na nadarama.
Walang kuyom na kamaong
isinusuntok sa duguang lupa.
Walang sugat ng hinanakit
at sinimpang ngitngit
sa nagpupuyos nilang dibdib.

Sa bawat buhay na napugto,
Sa bawat dilang naumid,
sa nilagok nilang tubig
ng takot at panganib.
Sa bangungot ng pagmamalupit
nilang mga haring kumikitil
sa daing at panaghoy
ng bayan kong tumatangis!

Kung ikaw ang liwanag...
bulagin mo na lang sa iyong sinag
ang mugto kong mga mata.
Idarang sa iyong apoy
ang nananaghoy kong dila.

Kundi mo man ito magawa
hayaan mo na lang ako
na maglambitin minsan pa
sa iyong mga silahis...
mangarap ng laya
mula sa aming pagkahapis.

Madama ko man lang...
Mapatotohanan ko man lang
na nariyan ka lang sa aming piling
tumatanglaw sa amin sa gitna ng dilim.

Alay

Hahawiin ang ulap

at ipakikita ang bahaghari.

Sa panahong kailangan ng tibay,

Letra'y magsisilbing tungtungan at gabay.

Gigisingin at imumulat

sa katotohanang nagaganap

sa mundong puno ng galit

kapayapaan ang tanging hangad .

Hindi pa ma'y natapos na,

mga pangarap at halakhak.

Pag-ibig na wagas,

bakit sa isang iglap,

nawala ng lahat?

Higpit, kakapit ka

sa bughaw na alaala.

Sabay sa iyong paghimlay,

namulat yaring mga mata.
Hiningang hiram,

buhay na alay,

pag-asa at pagmamahal

sa iyo ibibigay.

Katotohang salat sa kalayaang wagas

nagniningas na alaala ang sadyang

naiwang ilaw at lakas .

Tila alikabok,

nawala ng bigla,
mga buhay na sadyang mga walang sala.
Malakas na pagsabog ang nagmulat nga,

sa mga matang natutulog,

luha'y di mapigil sa pagtulo.

Igpaw ng damdamin
hindi na napigilan.

Liwanag na hanap

Sa dilim natagpuan.

Sa gabok nagmula

Nilamon ng luha

Amang mapagpala

Kayo na po ang bahala.

Anong kagandahan

ang maaangkin?

Dugo at pangarap,
hindi na maihahambing.

Tama bang sa inosente kailangang manggaling,

Pagkatok sa hustisya na may gintong dingding?

Sa layo ng narating ay

nadinig pa rin,

mga palahaw at daing

na mga kapatid natin.

magpanting man ang tainga,

sisihin man ang dapat sisihin,

wala namang magagawa

kundi ang manalangin.

(Salamat sa mga sumuporta: Pen Palaboy, AnnaKris, Tony, Joanne, Tantrum, Maj, Zkey, Bj at Ironman)

Fallen

If ever I remain fallen
It is by choice that I will not rise
If by rising my blistered lips
Will but cease to kiss
The imprint of your sole
And my bruised forehead
Desist from touching
The very tips of your toes

Let me be fallen
If by remaining prostrate
My sallow arms
Could but brush against
The skin of your heel
And my broken back
Carry the weight of your step

Let me be fallen
If by being stricken
I remain naught
But the rag before your feet

I Miss You

Everyday and every night i fight this feelin inside
Every morning when the sun touch me it keeps creepin inside
Loneliness and sadness keeps pullin me down
My mind surrender and die
My heart says i need you around
Makin myself damn busy to all of those damn thing
Keepin the pain and just mindin my own thing

But then i realized that i gots to keep clear
Gotta tell you how i feel
Gotta show that its real
Baby girl you know youll be forever be my boo
Nobody can replace the love i had for you
All the time we spend together
It seems to last forever
But now im breakin down
And i need you girl around
I miss you

All i want is for this love to last forever
And all i needed is you and me together
But you walked away and never came back
And all i gotta do is just cry lay flat on my back
Memories of good times when we are still together
Rememberin the time when we love to see each other
Its from the time that id walked you home
Until the time that i wish i could take you home

But now your gone
Baby girl and i need you by my side
And there are tears and heart aches
that i wished that i could hide
Its your lips and your kissin the life that were livin
I know i aint dreamin coz its your love that ive been missin
Im twisted girl without you i get drifted
For all of my life its your love that i have waited
I miss you...

Panorama

i looked outside my window
i saw a stranger in the dark...
i felt scared and empty,
for there is no one at my side

shadows loomed before me,
echoes drummed inside my ear
chilling shrills molded me
into a dark and hazy fear...

loud craks of thunder
illuminated the dark story of life
changing lanes at the crossroads..
going left from right

is this the fixed direction
of this haunted soul?
i never knew any corrections
given to me by those fools

i stumbled at last..
into a rocky tavern
mildy light and beaten
real witness of the unseen....

Last Cigarette

i remember myself desolate
and you, desperate to have me
eating up all the promises
in the palm of your hands

i remember as if
it's all in the past, as if
you're not in my bed, as if
i've not made you my world while it lasted

and you reach but can't touch
anything further than flesh
and i fake a soul to surrender
and drown my tears in cigarettes

i remember other hands
that tried like yours do
rough and rushing, impatient
to have what i can no longer give

i remember them like
they never really were, like
dreams forgotten in wakefulness
like i remember you

while you reach but touch
nothing more than flesh
and i fake a soul to surrender
and drown my tears in cigarettes

Buryong

Markado ang kanilang noo...
"Mga Latak ng Lipunan"
na pinipilit pagdikitin
ang pira-pirasong bubog
ng basag nilang pagkatao.

Tila isdang pilit pinagkakasya
sa kalawanging lata.
Bolang-bakal na nakadugtong
sa tanikalang nasa paa...
parusa sa nagawang sala.
Kamelyong pilit pinasusuot
sa butas ng karayom...
sa buryong ng pagkakulong.

Sa katorse pesos maghapon
na pagkain nila,
patuloy lang na huminga,
ang pagbabago'y iniangkla
sa ulo ng tuyo...
sa itim na kanin...
sa kapeng namumutla;
kulang na nga'y kinukulangan pa.
Pikit-matang isisiksik
sa hungkag na sikmura;
sa inaanay na katawang
hindi na templo ng kaluluwa,
kundi ng kurikong,
ng buni at pigsa.

Makapagtiis man sila...
Makalaya man sila...
bilanggo pa rin ng mapanghusga
at mapang-aping sistema,
na dapat sana'y tumanggap sa kanila.

May puwang ba ang pagsusumamo?
Ang pagkatok sa nakapinid na pinto
ng lipunang pinatigas ang puso?

Saan sila tutungo?

pink shadow

bruised face and purple skin
are all that i can remember
from your last night's sweet litany
stabbing words
piercing touch
disturbing serenity
are all that i have in this solitary

acceptance is all that i need...

Time

Every tik-tak of the clock
and every syllable or rhyme
of a poetry sublime
catches us on to the dock..

of an illusion deep in slumber,
where sleep bring us the morrow
and past that we can tow,
in flocks we dream to gather.

hither to join His holy campaign
a crusade we shall call it,
to mock the spectral hordes that beat
our weaknesses inundates by bane.

hail to the time wherein we tread
in which all are habitants of flux and death.
How noble is the air we breathe
through time; adamantine thread.

Hail to the beasts, sky and sea.
Hail to the Master beyond.
He that puts us into the threshold of bond,
into a clock that bids us to see.

the hints and tastes which truly awaits us
beyond time, and through eternity,
where exist not the dingy
and exist not the thoughts of dust.

divine abattoir

Let not the shower
of despair trample
me on through the dome
of divine abattoir
Let not my angst nor
grief push me to the
gates of solitude
For these sorts
are mere vanities and
wild pretension
Let not this gloom
stream forth into my dale,
where bios and zoe
makes their stand
against each selves
that keeps their flames
of desires going

All of these, let not let not,
but let the desire
of killing the bios, be my
impetus to tread inside
the dome of solitude..
Let it be the mystic flame..

Coffe with God

If He'd ask me
How I'm doing
I'd say nothing much
Just improving
My thoughts, my life
And finding reasons
To strive
To live in a place
To live and not waste
Any moment
and every event.

If He'd allow me
To ask anything
I think I would ask
Why create everything?
All You do is look at us
From above
Gaze and stare
Even if were not aware
The gift of life
Surely is a gift
But more of a curse
And we suffer from it.

We love other people
We invest emotions
But in the end You'll take them
Without any caution


That our hearts will become
Hollow
Gallons of tears will soon
Follow
The healing is not assured
Mostly there is no
Cure.

We get sick
We become evil
We destroy
And we will
Do it over and over
Again
Why create us then?

Maybe He'll just laugh
Or maybe He'd ask
What do you want?

I'll look at Him
As I give Him my mug
Words from my mouth
"Please fill my empty cup"

My Lass

Maiden Le Fair,
A.rdent sweet embrace you gave
Caressed my whole being as we
Rolled each other's lips tight.
I fell deep into your arms
Stricken with awe and enticement
Till your breath kissed mine.
I live, and
Never shall I die!
And you,
M.y sweet maid, my
Lady of the clouds,
Are the treasure, dearest
To behold!
Oh, hold me with
Zest and fervor
As we drop limp in ecstatic joy...

PARA SA INYONG LAHAT!!!

Isang natatagong kayamanan
bagong tuklas na kakayahan
Halika't alamin ang sining
na gawa ng lakas ng isipan

Minsan pa ay pasukin ntin
ang mundong gawa nila
Daigdig ng panulat at
kakaibang mga likha

Sa bawat kumpas ng lapis
ay parang isang daan pabalik sa panahon
Panahong nabuhay ang mga bayani ng kahapon

Hayan na sila!!!
Ang mga makabagong manunulat
Dugo ng mga bayaning nananalaytay sa ugat

At muling umagos ang ilog
ng natuyong tinta
Pagyayamanin ang lahat
ng dadaluyan nila

Mamumukadkad muli
ang mayayabong na halaman
Tatamis ang bunga
ng puno ng kaalaman

Mga bagong kaibigang
tatatak sa aking isipan
Mga kasamang hindi ko
kaylanman kakalimutan

Iniaalay ko ito
sa lahat ng nandito
Sa lahat ng mga taong
hinahangaan ko

At sa panahong ito
na limot na ang kahapon
Muling babangon
mga dakila ng makabagong panahon...

Hinahanap Ka Namin

Kalayaan…
tulad mo’y masuyong hangin
na humahaplos sa malikot na salamisim.
Humuhugos na daluyong sa dagat
ng bawa’t naming tagimtim.

Dahon kang kumakaway
sa tuktok ng bumbunang hinibang.
tindakan ng hapis ng mga anak
mong dantaong dinalipay.

Alimpuyong dumadarang,
pumipisan at sumisigaw
sa duguang balikat ng mga pilapil
na pinagliliyab ng sanghaya
ng mahapding paghahamok.

Piping saksing nanambitan
sa bawat kadustaan
niyaong mga kaluluwang
tinakasan na ng pita at aliw-iw;
ng mga tibok ng damdaming
pinanawan na ng ungol at pagkasing.

Hindi kami mabubuhay
nang malayo sa iyong piling.
Lingunin mo kami at yakapin.
Hinahanap ka namin.

takip silim

may mangilan-ngilang oras ko na ring binabaybay ang kahabaan ng kalayaan; di inaalintana ang patak ng ulan na sumasaboy sa aking yayat na katawan. waring isang basang sisiw na naglalakad sa kawalan. hindi ko maubos maisip kung bakit tila ako'y walang kahapuan sa kabila ng mahabang paglalakbay, tila ako'y dinadala na lamang ng sariling mga paa kung saan nito naising pumunta. tila baga may sariling pag-iisip at ako'y kanyang minamanipula at pinasusunod sa bawat kautusang nais ipagawa.

muli akong bumalik sa aking ulirat nang ako'y magpasyang sumilong at magpatuyo mula sa ngayo'y tumitila nang ulan. malamig ang paligid, malakas ang hanging dumadampi sa aking pisngi. tila isang mapagkalingang daliri na umaanyaya sa aking silid. nais kong matulog...matulog at tuluyang makalimot as makamundong realidad at mamuhay na lamang sa palasyo ng mga panaginip.

hindi ko mawari kung ano ang nais mong ipahiwatig. marami ang aking mga katanungan...mga katanungang ikaw lamang ang makpagbibigay ng kasagutan. tila isa kang unos sa isang payapang kabukirang may dalang panganib. subalit sa kabila ng kaakibat mong panganib, ako'y isang alipin na patuloy pa ring nagaantay sa iyong pagdating. subalit hanggang kailan? nais kong malaman ang layon ng minsang mong pagdating...nais kong malaman ang iyong kabuluhan.

hindi ko maubos maisip kung ikaw ba ay pawang totoong nilalang o isang ilusyon...isang tau-tauhang nilikha lamang ng aking mapaglaro at mapanlinlang na pag-iisip. nais kitang ikubli at angkinin subalit papaano?kailan? saan? marahil ay hindi ako pahihintulutan ng maramot na pagkakataon at mapagsariling tadhana, marahil ay ipagpapatuloy ko na lamang ang aking paghihintay bagamat walang katiyakan kung ika 'y muling masisilayan. marahil patuloy ko na lamang lulunurin ang sarili sa pag-asang baka dumating ang pagkakataong ako'y iyong sagipin. magsisilbi na lamang akong isang dilim na maghihintay habang ikaw na isang araw ay nagsasaboy ng liwanag sa ibang himpapawid.

gumagabi na. tila mga bituin na lamang ang nagbibigay ilaw sa daan bukod sa madalang na pagdaan ng mga rumaragasang sasakyan. tuyo na ang kaninang basang kamisetang kumakapit sa aking dibdib...tuyo na ang sapatos na kanina'y tumutunog sa bawat hakbang na itapak...tuyo na ang mga matang kanina'y naliligo sa hindi mabilang na patak ng luha. uuwi na lamang ako, marahil sa sandaling pumasok ako sa bahay ay naroon ka na at naghihintay...

Ang pangalan ko’y Pilipinas

Hindi ako si Narcisus na bida sa mga
alamat
Wal a sa akin ang kakisigan o
kagandahan
u pang sambahin… pakatitigan
ang sariling anyo sa harap ng
pinagtining na tubig-batis..

Hindi marapat.
Walang kahulugan ang linaw ng tubig
gaano man ito kalalim.
Ang titigan at sambahin
ang sarili kong anyo ay lalong
magpapabig at
sa di-matingkilang sakit at
pagkabagabag…& lt;BR>sa mga hapdi at
latay ng pagkasadlak
sa putikan

Ang sarili kong anyo’y niyurakan
ng mga anak kong nagkanulo at
nagpagahasa
sa yaman at kagandahan kong taglay…

Makik isig silang namintuho
at nagpakita ng pagpapahalaga
Huw ad na pagmamahal pala
na sa kalaunan ay pinagmistulang sisiw
na pinadagit nila sa agila…
upang busugin lamang ang kanilang
pagkahay ok
at magdusa sa gitna ng kanilang
pagpapas asa…

Ako na sarili nilang ina…
Ipinagkanulo nila upang magkamal
ng yaman na kaya ko namang ibigay sa
kanila..
Hi ndi ako si Narcisus na bida sa isang
alamat…

Ang pangalan ko’y Pilipinas.

Itim Ang Kulay Ng Bahaghari

naroon ako sa ibabaw ng bunton ng mga kalansay,
tinatanaw ang unti-unting pagdidilim ng kalangitan.
sa aking ibabaw ay may ligaw na kalapati,palipad-lipad,
ipinapahiwatig na hindi pa ako kabilang sa mga patay.

nagbabadya ng sigwa ang hampas ng hangin sa aking
mukha,sumusugat sa mga kamay na ipinanghaharang.
naroon pa rin ang kalapati,sinasagupa ang hangin...

tuluyan na ngang bumagsak ang galit ng langit,
bawat patak ay umaalingawngaw sa aking pandinig.
bawat patak ay kalansing ng nagtatagisang tabak,
tumitilamsik ang dugo sa bawat paghahamok.
humahalakhak ang lupang naganid sa dugo.
naroon pa rin ang kalapati,sinasalo ang bigwas
ng unos na sana'y para sa akin...

bumaha ang dugo sa tigang na lupa,
nanimbang ako sa bunton ng kalansay.
sinulyapan ko ang kalapati,naroon pa rin
subalit bakas na ang hirap at pagod,
naghahanap ng madadapuan ang lasog na katawan...

ibinigay ko ang aking palad upang dapuan,
subalit tumanggi,at tuluyang nagpatihulog,
humalo sa dugong umaapaw sa lupa...

mag-isa ko ngayong binabata ang hirap,
sinasalo ang dagok ng nag-aalimpuyong sigwa.
muling nanariwa ang mga dating latay
na likha ng mga lumipas na unos...

...sa pagtatapos ng bagyo,naroon pa rin ako
sa ibabaw ng bunton ng mga kalansay.
sa ibabaw ko ay naroon ang ligaw na kalapati,
may mga bahid ng dugo sa pakpak.

sa muling pagsikat ng araw,
nakatanaw pa rin ako sa kalangitan.
hindi na ang bagyo ang bumibingi sa akin,
kundi ang mga tinig ng hinagpis at hinaing.

lumikha ng arko ang mga dugo at luha sa kalangitan.
ipinikit ko ang aking mata,hindi ko nanaising makita
ang itim na kulay ng bahaghari...

Tapik Sa Balikat

Kung ang bawat pag-ibig
na may makulay na simula;
makulay din sana ang nagiging wakas,
kaysaya...
kaygaan ng pakiramdam,
kung ang bawa't pag-ibig
ay nabibigyang kaganapan.

Wala sanang panghihinayang
sa iningatang tamis ng bawat lumipas.
Wala rin sanang luhang mababakas
sa mga matang di maititig at maiharap
sa nakikiramay mong mga titig at
paglingap.

Masarap maramdaman
ang marahan mong tapik sa aking balikat.
Tapik ng pag-aalala at pagsisikap
na ipadamang nariyan ka lang...
handang dumamay sa pait na nararamdaman.

Sana dumating ang panahong
maititig ko rin sa iyo ang aking mga
mata.
Panahong ako naman ang magpapasaya...
ang magpapahid sa iyong mga luha.

Sana...
ang paglimot ay matutunan ng puso...
maampat ang luha sa mga matang namumugto.
Masumpungan sana ang daan papunta sa
iyo..
Maramdaman kung gaano ka kahalaga...

Bago ka pa mapagod.

Bago ka pa mawala.

Sana nga. . . sana nga.

Kabilang Sulok Ng Bilog

Minsan hindi nangangailangan ng bago para maging ganap na masaya. Dahil minsan kailangan gamitin mo ang lungkot para makita ang tunay na kahulugan ng kasiyahan! Sa mundng mong may lapis at papel nananangan ang paraiso na tanging lunas sa mahabang pagkakahimbing. Hayaan mong maging ganap ang lahat at doon makikita mo na bago na pala ang lahat. Gaya ng dati!!

I Will Be Your Friend

My friend
when inside you are hurting
and only I know
I wish the forces of nature
were at my command
I would reverse time
and make you smile

when deep inside you
a storm is raging
and your soul is but a boat
upon the lonely seas
I want to calm the waves
and bring you home

I am always here if you need me
to cry with you if you need me
to laugh with you
to pray with you
to run with you
to live life with you
You are my friend
I will never leave you

Love Never Fails

PTL
"Commit thy works unto the LORD, and thy thoughts shall be established."
- Proverbs 16:3

God bless and Enjoy...


"Love never fails"

Love never fails
even in a modern time
It always leads, never trails
even if there comes persecution and crime

God's Love is Infinite
It never fails, it never ends
Our God is Infinite
His Reign never ends

No matter where you may be
what time it it
Christ's Love you will see
makes your inner self more than fit

His Love is Awesome
Infinite, Unfailing and Gracious
Never arrogant or quarrelsome
His Love is Truly Precious

His Love never fails....


To God be the glory always

A friend is…

A friend is someone you can turn to.
A friend is someone who you can call your own.
A friend is someone who shows you love and respect.
A friend is someone who cares for you.

A friend is there to make you smile.
A friend is someone who makes you happy.
A friend is someone who understands you.
A friend is someone who is special.

A friend is there to support you.
A friend is always there for you.
A friend is someone who comes to you for help.
A friend is someone you can trust.

A friend is someone who loves you for who you are.
A friend is someone who will always be cherished.
A friend is someone who takes care of you.
A friend is someone who will always be your friend.

FLAME TO A MOTH

i should come with a sign
to keep you from me
cos you just won't heed their warnings
and i'm as powerless to stop you
as you are to stop yourself...
you're not the only one
held hostage by desire.

if i could, i would run
but i crave the way you flutter
and i melt against your wings
sweat on skin
and i heat up all the more
as you draw closer
eager for your kiss...

desist, dear moth!
because i cannot help myself
loving me ends tragic'lly
and it makes my blood run cold, knowing
i'd have to watch you burn
before my very eyes
under my very touch.

Bangkang Papel

Ako ay isang maliit na bangkang papel. Naglalakbay sa isang mabatong ilog na tila walang hangganan. Madalas na nag-iisa, nagpapatangay lamang sa agos ng kanyang tubig. Kung minsan naman ay tinutulak ng hangin o kaya’y patpat na hawak ng mga taong nagdadaan.

Malayo na ang aking nalakbay, marami na rin ang nakasalubong at nakasabay na bangkang papel. Makailang beses na ring akong tumaob sa lakas ng hangin, nabasa ng ulan, pinaglaruan ng malilikot na bata at itinapon kung saan-saan. Naranasan ko na rin ang masira dahil sa pagkabasa at sa kamay ng malulupit na nilalang. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, ito pa rin ako, isang bangkang papel.

Nang isang araw habang ako’y namamahinga, may isang manlalakbay ang lumuhod sa tabi ng ilog at naghilamos ng kanyang pawis at pagal na mukha. Pinagmasdan ko siyang maigi. Maya-maya pa nang nakaginhawa na siya ay bigla siyang napatingin sa akin. Matagal ang aming titigan. Ngumiti siya na nagdulot ng kaba sa akin. Agad na sumagi sa aking munting isipan na ako’y kanyang sisirain. Sinibukan kong tumakas ngunit huli na, ako’y nasa kanyang mga kamay na.

Sinuri nya akong mabuti at muli siyang ngumiti. Inilagay niya ako sa kanyang bagahe. Inayos nya ako para hindi maipit ng iba pa niyang dala-dala at masilayan ko lahat ng aming dadaanan.

Isinama niya ako saan man siya magpunta. Mula noon ay naging matalik kaming magkaibigan. Nakita at narating ko ang mga lugar na nakita at narating niya. Doon ko nalaman na napakalaki ng mundo at napakaliit ng mundong ginagalawan ko. Pumunta kami sa isang daungan ng barko, isang araw. Labis ang aking pagkamangha sa aking nasaksihan.

Hawig ang aming anyo ngunit sobrang dami ng aming kaibahan. Likha siya sa makabago at matitibay na materyales. Sigurado akong hindi iyon kayang itaob ng malakas na hangin , kahit na ang matinding bagyo. Hindi rin siya kayang itapon kung saan saan, at paglarua’t punitin ng mga malulupit na nilalang. Higit sa lahat na aking ikinamangha, nakapagdadala siya ng maraming tao at bagay-bagay sa iba’t ibang lugar.

Tumingin ako sa aking sarili. Sobra akong maliit hindi lamang sa anyo kundi sa kung ano ako. Matapos ng dalaw na iyon ay ibinalik niya ako sa aking pinanggalingan – sa isang maliit na mundo. Natagpuan ko na lamang ang aking sarili na lumulutang sa isang mabahong kanal.

Ako’y napaluha na animoy ang nilalakbayan ko noon ay napunta sa aking mga mata. Doon ako napaisip nang higit sa maaabot ng aking isipan. Hindi ako maaaring manatiling bangkang papel. Nais kong maging isang barko.

Wala pa ang aking mga naranasan sa karanasan ng iba. Wala pa akong kakayahan na maipapakita sa iba upang malaman nilang nabubuhay ako. Wala pa akong nagagawang mabuti sa iba at higit sa lahat sa aking sarili.

Napagtanto ko rin ang dahilan ng aking pag-iisa. Ang aking mga kasama’y patuloy na naglalakbay at lumalaki samantalang ako ay nananatili lamang sa pagiging bangkang papel. Ginusto ng lahat na makarating sa maraming lugar, makagawa ng maraming bagay at bigyang kahulugan ang buhay na minsan lamang nila mahahawakan.

Tama na! Pagod na ako sa pagiging bangkang papel. Wala na akong makakasama sa ganitong kaanyuan at wala na akong ilog na pag-aanuran pagkat mabahong kanal na lamang ang meron ngayon.

Magsisimula ako ng bagong buhay at gagawin ang lahat upang maging barko.

Isang barkong matatag na di kayang pataobin ng ulan at bagyo. Isang barkong maraming nagagawa upang makatulong sa iba at makilala na may isang tulad ko ang nabubuhay sa mundo. Isang barkong di kayang itapon at baliwalain ng iba bagkus ay mamahalin at papahalagahan. Isang barkong kayang makipagsabayan sa iba at hindi namamaliit. Isang barkong handang maglayag sa malawak na mundo upang mabigyang kabuluhan ang buhay na pinahiram sa akin.

Kapag Pumula ang Araw sa Silangan

Kung paanong kinauuhawan
ng mga uhay ng palay
ang kristal na hamog sa bukang-liwayway,
at kung paanong sabik na sinasalubong,
kinakanlong ng mga bitak sa linang ng lupa
ang agos ng tila nahihiyang tubig
na titighaw at dadampi sa dibdib ng sakahan;
Alam kong hinihintay mo rin ako.

Inang bayan! babalik ako.
Tulad ng isang agilang
magpapakupkop sa init ng iyong pugad
ikampay man ng kaylayo sa nagpupuyos na hangin
ang kaniyang mga pakpak;
lakbayin man ang dawag ng mapagkanlong na gubat
at tawirin ang mapanglaw at kulay dugong batis
sanhi ng digmaan.

Sa iyong nawasak at naulilang dibdib...
babalik ako!
Libong ulit man akong masugatan;
hanggat makatitindig,
buong-giting na aawit ang tangan kong baril.
Pipilitin kong huwag malugmok sa kasukalan.
Pipilitin kong makabalik.

Dahil batid ko
tulad ng mga uhay ng palay
na kinasasabikan ang dampi
ng masuyong hangin,
at kristal na hamog sa bukang-liwayway;
nasasabik ka nang salubungin
ang katuparan ng isang pangarap;
na balang araw tagumpay akong makababalik
sa iyong sinapupunan;
at taas kamao mong ipagbubunyi
kasama ng iyong mga anak ang iyong kalayaan

Kapag pumula ang araw sa silangan!

Pagtakas?... Pagtuklas

Alas-cuatro na. Maya-maya lang, ang ingay na gumising sa akin ay masusundan ng ng amoy ng usok na galing sa nahamugang panggatong, halimuyak ng matapang na kape, at mga tunog na kaugnay sa paghahanda ng mesa. Gising na si Inay.

Umingit ang katreng aking kinahihigaan. Tila protesta sa bigla kong pagbiling, patalikod sa kaabalahang nagaganap sa labas ng aking kuwarto. Balak ko pa sanang umidlip nang kaunti bago ko kailanganing salubungin si Tatay sa aplaya, nang katokin ni Nana yang dingding na naghihiwalay sa kusina at sa aking silid.

“Alam kong gising ka na,” sita nito mula sa labas. “Tuamayo ka na riyan at isilong mo yung panggatong. Kabilin-bilinana ng ama mo na huwag pahamugan at kausok pag ginamit,eh.”

“Oho,” tanging sagot ko.

Ilang sandali pa ay handa na akong umalis patungo sa tabingdagat para tulungan di Itay sa pagdaong.

“Sabihin mo saTatay mo dumiretso na sya ng uwi. Ikaw na lang ang magdala sa palengke ng huli niya, hane?”

“Oho.” Dala ang gasera, tinahak ko ang pamilyar na daan patungo sa dalampasigan. Ilang oras pa ay mapupuno na ang malawak na buhanginang ito ng patutuyuing posit at isda, ibibilad sa araw para gawing daing. Pero sa ngayon, sasamantalahiln ko muna ang samyo ng tubig-dagat at katahimikan ng paligid.

‘Gising na kaya si Sara?’ Muli ay naramdaman ko ang magkahalong kapayapaan at pagkabalisa sa tuwing maiisip ang dalaga.

‘Makikita ko kaya siya sa palengke mamaya? Itatanong ko kung anong oras siya pupunta sa plaza para maaga ako makauwi. Sabay kaming pupunta sa sayawan. Magiging masaya piyesta sa bayan ngayong taon…’

** ** ** **

BOOM!! Dagundong ng mga pagsabog, kasunod ay pagyanig ng lupa ang tila marahas na mga kamay ang humugot sa kaniya mula sa mga ala-alang inakala niyang limot na.

Mula sa pagkakadapa sa maputik na damuhan, isa-isa niyang panakiramadaman ang bawat bahagi ng kanyang katawan. Dama niya ang mga pasa mula ulo hanggang paa.

‘Ibig sabihin walang putol sa mga ito,’ patuya niyang naisip.

Sapat ang layo niya upang makaiwas sa mortar ng kalaban ngunit hindi siya ligtas sa naging puwersa ng pagsabog. Marahil ay nawalan siya ng malay at tumilapon sa putikan ilang yarda ang layo mula sa dating kinatatayuan. Maaari ring tumilapon muna siya bago nawalan ng ulirat. Anu’t ano pa man, gusto sana niyang balikan ang mga sandaling hindi niya ramdam ang sakit at kaguluhan sa paligid.

Labingpitong taon siya sa alaalang iyon. Panahon kung saan ang buhay ay payapa. Kung saan ang kaligayahan ay simple lamang, at ang bukas ay mas may katiyakan. Ngunit kung may katiyakan ang buhay noon, bakit hindi niya nahiwatigang mapapadpad siya sa gulong ito? Bakit hindi niya nalaman nang maaga na hondi na makababalik ang ama matapos pumalaot nang arawna iyon? Na ito ang magbabayad sa iringang wala itong partisispasyon? Kung talagang nakatiyak siya sa kinabukasan, hindi ba dapat ay nasa dagat siya ngayon, naghihintay at nananabik sa oras na kailangan na niyang dumaong at ibenta ang huli? Kung talagang nakatiyak siya, dapat ay kapiling niya si Sara ay ang dalawa niyang anak.

“Pimentel!” may tumatawag sa kanya. Sa lugar na ito, tila wala kang karapatan mag-isip. Walang karapatang tumakas kahit man lamang ang iyong diwa. Tila naiinggit ang mundo sa tuwing makakakita ka ng kapahingahan mula sa init ng sagupaan, sa lamig ng takot, sa amoy ng kamatayan.

Isang malakas na kamay ang nagbiling sa kanya mula sa pagkakadapa. Pagkatapos ay dinampot siya sa kuwelyo at hinila patayo. Hinawakan siya ng kamay na iyon sa braso at isiniksik sa dibdib niya ang M16 na hindi namamalayang hawak pa niya.

“Hindi ka dinala dito para matulog!” sigaw nito sa gitna ng walang tigil na putukan, sigawan at daing ng paghihirap. “Pmunta ka sa burol, bilangin mo kung ilan sila at saan sila galing, naiintindihan mo?! GO!!” tulak nito bago pa siya nakasagot.

Horres? Torres? Hindi niya alam. Ang tiyak niya’y kasama ito sa eroplanong naghatid sa kanila mula Zambales hanggang Davao. Ang misyon ay alamin kung gaano kalaki ang grupo at eksaktong lokasyon. Madali. Iyon ay kung hindi naging maingay ang sikreto sanang paglapag, dahlan para ang lokasyon nila ang malaman ng mga rebelled.

Tama. Si Horres ang nagutos nakunin ang atensyon ng mga rebelde malayo sa nilapagan ng eroplano, sa gayon ay hindi mabulilyaso ang nag-iisang exit point nila.

Tinakbo niya ang may kalayuang distansya patungo sa burol habang iniisip kungbakit nga ba siya narito. Bakit niya inilalagay ang sarili sa peligro?

‘Para hindi mangyari sa iba ang nangyari kay Itay’

Hindi niya makakalimutan ang araw na iyon. Ilang hakbang patungo sa dalampasigan nang mapansin niyang nagkakagulo ang mga tao sa nag-iisang bangka sa pangpang. Nang mapansin siya’y agad nanilapitan ng lalaking kasama ng ama sa pangingisda, hated ang balitang bumago sa kanyang buhay.

Sinalakay raw sila ng mga armadong lalaki at sapilitang kinukuha ang lahat ng huling isda. Hindi pumayag ang kanyang ama na ibigay ang pinaghirapan. Anito’y kailangang makapag-ipon para upang makapagpaaral ng anak sa Maynila. Binaril ng mga lalaki ang kanyang ama gayundin ang laman ng dalawang bangkang kalapit nito.

“Nasa tubig ako para iayos ang lambat nang mangyari iyon kaya’t nakapagtago ako sa likod ng pinaka-malayong Bangka,” umiiyak na kwento nito sa kanya. “Nakita ko nang kunin nilang lahat ng aming pinaghirapan, pagkatapos ay inihulog nila sa tubig ang lahat ng--,” hindi na nito natapos ang sinasabi nang mapaluhod ito sa buhangin at sumuka dahil sa kalupitang nasaksihan.

Hindi niya tiyak kung ang ka-engkwentro nila ngayon ay siya ring responsible sa pagkamatay ng kanyang Itay sa Cebu, ngunit alam niyang marami nang inosente ang nagdusa dahil sa mga ito. Para sa kanya, walang pinagkaiba.

Humihingal na narrating niya ang burol. Hindi siya dapat nag-iisip ng kung ano habang nasa operasyon dahil delikado sa mga ganitong pagkakataon, ngunit hindi nya maiwasan isipin kung may kabuluhan ang ginagawa niya ngayon. Kaagad siyang pumuwesto sa likod ng nakausling bato kung saan tanaw ang kaguluhan sa ibaba habang ikinukubli ang saril. Gamit ang largabista, sinuri niya ang sitwasyon.

Nagulat siya sa nasaksihan.

Tatlong kabataang lalaki, mula sampu hanggang labinglimang taong gulang, ang may hawak na baril at pilit na nakikipagsabayan sa mga sundalo. Lubhang maliliit sila kunpara sa kambal niyang sina lexter at dexter na kapwa papasok pa lamang sa high school. Ngunit heto at mulat na sila sa karahasan ng mindo. Inagawan ng karapatang maglaro at magkaroon ng simpleng pamumuhay. Isinama sa labanang hindi nila lubos na nauunawaan.

Umihip ang hangin patungo sa burol, at hated nito ang nakasusulasok na amoy ng pulbura at sartiwang dugo. Hated ang ingay ng pagdurusa at mga sigaw ng depresyon. Mga palahaw na sumusunod maging sa paghimbing ng isang trenta y otso anyos na sundalo.

‘Paano pa kaya ang mga musmos na ito?’ naitanong niya sa sarili. Paano na ang mga batang isipan na dapat sana’y napupuno ng makulay na panaginip at may liwanag na pangarap, nginit ngayo’y nababalot ng mala-bangungot pamumuhay.

Habang pinamamasdan niya ang galaw ng mga ito, hindi niya mapigilang isipin kung sino ang naglagay ng armas sa mga kamay na dapat sana ay lapis at papel ang hawak. Sino ang nagturo sa kanilang pumatay sa halip na bumasa at sumulat? Ang kanilang ama? O naghihiganti lang rin sila?

Rin. Natitigilang ibinaba niya ang largabista. Naghihiganti lang ba siya?

Ginusto niyang maging sundalo matapos ang nangyari sa kanyang Itay. Ang lahat ban g paghihirap na dinanas niya ay para lamang makabawi sa mga taong umagaw ng malinis niyang pagtanaw sa buhay? O ang nangyari sa ama ang gumising sa natutulog niyang nais na makatulong sa pagbabago?

Ibinalik niya ang paningin sa ibaba, sa mga batang rebelde. Pagkatapos ay inisip niya ang pamilya sa Cebu. Inalala ang masasayang tawanan ng mga anak habang nagtatampisaw sa dagat, ang hakahak ng mga ito habang naglalaro sa ulan. Si Sara. Ang pagmamahal, paggalang at pagmamalaki na ukol nito sa kanya—at sa kanyang mga ginagawa.

At unti-unti siyang napantag.

Hindi na. Malaya na siya sa hinanakit ng nakaraan. Ito ang kanyang kapalaran. Ang tumulong para matigil ang karahasan at mapanatili ang payak na pamumuhay ng nakararami, lalo na ang kanyang pamilya. Ang isakripisyo ang mga araw na dapat sana’y kapiling ang mahal sa buhay, kapalit ang pakikipaglaban para maiwasang madagdagan pa ang mga inosenteng napapasama sa kaguluhan. Tulad ng tatlong musmos na iyon. Ito ang dahilan kung bakit siya narito.

At ang isiping hindi masasayang ang alinman sa kanyang mga paghihirap ang patuloy na gigising sa kanya sa umaga para harapin ang panibagong panganib. Marahil ay hindi gugustuhin ng nakararami na mabuhay sa ganitong kaguluhan, ang mabuhay na ang tanging paraan ng kasiyahan ay ang mga ala-ala ng nakaraan, at ang pagtakas na dala nito’y panandalian lamang. Ngunit sa buhay na ito niya kayang mapanatag. Na sa kanyang munting niyang paraan, nakagawa siya ng pagbabago.

Naisip niya, sundalo man o hindi, wala namang nakakatiyak sa mangyayari bukas. At ang lumaban sa digmaan ay maaari ring kasing delikado ng pagtawid sa lansangan.

Kaya’t, buo ang isip, sinikap niyang ituon muli ang pansin sa kilos ng mga tao sa ibaba. Kung gaano kalaki ang grupo at kung saan sila posibleng naka-kampo. Sa kauna-unahang pagkakataon, naramdaman niya ang pag-iisa ng kanyang isip at layunin, at hindi niya inaasahan ang kagaanan ng loob na dulot nito. Hindi na siya maguguluhan sa kungano man ang kanyang pakay.

Natuklas na niya.

to tim!

wish you all the best tantrum!

Kaibigang Tunay

Kaibigang tunay ay laging matapat,
ang tulong ay laan sa lahat ng oras.

Siya ay mabait at saka marangal
sa lahat ng saglit ay maaasahan.

Sa pangangailangan, siya'y laging handa
nang ang kaibiga'y hindi mapahiya.

Siya'y nakalaan kahit na magtiis
upang mapagbigyan, katotong matalik.

Kaibigang lubos, kaibigang tapat
ay kayamanan din ang nakakatulad.

Paglalakad

Milyon milyong milya,
Maghapo'y tinatahak;
Binibigyang pasakit
Mga binting walang imik.

Palibhasa'y ang tumoma'y
Lubhang mapait,
Kaya't damdami'y inilulunod
Sa dumi't pawis ng laman.

Ibang klaseng pagpapakamatay;
Sa iilang hakbang maibabaon
Mga butil ng pag-asa.

Underline

Sumulat
ang
lapis
at
malaya kong binasa,
alaala ng tuldok,
tahimik at payapa.....

eksena ni bunso

walang may sabing bawal ang gumawa ng eksena dito sa blog na to!
wala din nagsabi na bawal ang kung ano anong post
at tula lamang ang maaaring ipost!
kaya ito ako ngayon, gagawa ng isang eksena
upang gisingin ang mga kuya at ateng natutulog!




wala lang to!
gusto ko lang iparating sa mga makakabasa nito na:
miss ko na si kuya bakal!
miss ko na si kuya zkey!
miss ko na si kuya seph!
miss ko na si kuya kabute!
miss ko na si ate pen!
at miss ko na ang bolpen@kape!
sana magkachat-chat tayo ulit!
miss ko na po kulitan natin eh!
love you all!


elow po kila ate grace, ate joanne, ate saminella, ate gracemags, ate maj, kuya oliver, kuya tony, at kuya johnpaul!miss you too!

bawal magpost dito o mawala sa harapan tong post na to hangga't walang comment lahat ng mga pangalang nakalagay sa taas! that's an order!
[epal talaga oh - pagbigyan na po...minsan lang naman eh]

Umiiyak...Sumisigaw ang Lupa

Umiiyak ang lupa.
Tumatangis.
Bumabalong...
ang pulang luha ng paghibik.
May pagsamo't panambitan
ang mga bitak ng palayan
na naging libingan...

Sa dibdib niya'y sumisibol
sumasamo't humihiyaw
ang mga mga patak ng dugo...
itinigis nilang hamak
na nagtangkang sumigaw,
magtampisaw sa panganib;
maabot lang...matanaw lang
ang paglayang inaasam;
mula sa kalawanging tanikala
ng hinagpis at pagkatimawa.

Nagdadalamhati...
di maikubli ng ulilang bukid
na naging piping saksi
sa mga bangungot ng gabi..
ang tinig ng pagmamakaawa
niyaong mga nilalang
na sapilitang isinauli
sa sinapupunan niyang humihikbi.
Sa kandungan nya'y nagsiamot ng kandili.

Mga bayaning di kilala
walang mukha...
walang pangalan ni palatandaan.
Basta na lamang tinabunan
sa mababaw nilang mga hukay.
Ibinaong tila balaraw
sa naghihinagpis niyang dibdib.

Inalisan ng karapatang isalaysay
ang saloobin.
Nilagutan ng pangarap
na mabuhay ng tiwasay...

Umiiyak...sumisigaw ang lupa.

[i]"Tinatawag ko kayo...
o' mga anak kong nalagasan!
kayo na mga naiwang
nangaglugmok sa kawalan...
Nasaan kayo?
kayong mga tinakasan na ng tapang...
magsidalamhati kayot manambitan
Nakalibing ang inyong KALAYAAN!" [/i]

I craft a woman with a lace

I craft a woman with a lace
to fill my empty bowl,
just to retrieve the lively grace
where I had swear my vow.

Thus I had then traced her features
and formed an imagery,
and found comfort through live picture,
young at age; pure as she.

I seek her smile and purity,
her innocence as well,
this one I'd met in destiny,
lovely and so noble.

But then, at least, just for a while;
for she's not she and she's
herself, not the one so fragile,
and so I trudged amiss.

No daffodils nor lavenders
could trace the charm of her,
neither daisies nor a pecker
could resemble her lure.

So I lament the lost of bond,
may she come back, I pray.
For now I live in moribund
in which I live as prey.

Kontradiksyon sa Isipan ng Isang Aktibista

Nailahad na ang iyong pagkadusta.
Malaon nang naisatitik at nalimbag
ang mga kwento ng pagkatimawa...

Noon pa man...
nagtalsikan na sa mga pader
at duguang katsa,
ang mga titik ng pagtutol,
at lunggati para sa paglaya.

Sa mga balisbisan ay naroon ka...
Sa bawat rali at mga protesta.
Sa kandili ng mga anak-dalita,
naroon ka at kasama nila.
Sa bawat bungong nabasag,
sa mga walang malay na katawan
na nahandusay at walang-awang pinaslang...

Hindi ka nga alipin...
pagkat sa bawat himaymay ng mga ugat
ay nanatili ang pagnanasa,
ang paghihimagsik,
ang pagbangon at pakikibaka!

Libong ulit ka mang masugatan
hanggat makatitindig...
naroon ka.
Sa kaibuturan ng lugaming puso,
patuloy kang aawit para sa paglaya.
Papandayin ka ng bawat nilang pagsupil
at pagtatangka,
na mapatay ang lagablab sa iyong mga salita.

Malaon ng nailahad ang iyong pagkadusta.
Paulit-ulit ka rin lang bang maglilitanya?
Maghihimagsik laban sa sistema?
May nakikinig nga ba sa iyong mga salita?

Inaapuhap mo ngayon sa iyong gunita...
sa papatakas mong kapit sa prinsipyo
ng pagbabagong mapayapa...
ang sagot sa mga tanong na pilit kumakawala...
May katuturan pa nga ba ang iyong ginagawa?

May puwang pa nga ba ang di-marahas na pag-aalsa?

luha sa aking daraanan

ano to?
mga basa sa daraanan ko,
kahit saan man ako magpunta
hindi ko maiwasan
hindi naman umuulan
wala ring nagbuhos ng kung ano...
nakakapagtaka talaga
pag lapag ko ng telepono
nahilam na ko
ang hapdi ng aking mata
na nagpalabo ng husto ng aking pagtanaw
lalo na ng pag-iisip
na di ko alam kung saan matatagpuan...

I Need To Know

I need to know if youre my true friend,
will you be by my side until the end?
Can I tell you my secrets deep,
and trust them in your heart youll keep?
We are neither of us without our flaws,
can you accept mine as I will yours?
Ill be a shoulder to cry on when youre blue,
will you be there for me when I need you?
No matter how busy I will make time for you,
if you are busy will you make time for me too?
I will take your hand and comfort your tears,
will you hold me and soothe my fears?
I will give you joy and many warm smiles,
can we share that even across many miles?
I will not forget whats important to you,
will you remember whats important to me too?
With you my most favourite things Ill share,
If only I know do you truly care?
If you can accept me as I do you,
then I will know you are a friend most true.

Katawang Walang Ulo

may piping hinaing ang litrato,
ng hubad na katawang
walang ulo.

walang bakas ng dugo
na naiwan sa sugpungan
ng mga buto.

ipinagkait ang liwanag,
sa matang inilibing
sa semento.

wala na rin ang tinig,
na minsang nagtanggol
sa mga kuliglig.

katahimikan ang musika,
sa taingang sinaksakan
ng bomba't granada.

wala na ang kanyang ulo,
kaya't si katarungan
hindi na bistado.

to zkey!

to Bong and Shamille Marasigan!
best wishes and more powers!
from bolpen@kape!

korona

Mapaghihilom mo ba ang sugat
ng lugaming puso?
Mapapalakas mo ba ito
gayong nais nang sumuko
sa pagkasiphayosa pangamba
sa pagkagiyagis na nagpapawala
sa natipong lakas na pantawid sana
sa mabatong landas ng pakikitalad
sa aandap-andap kong buhay?

anong hiwaga mayroon ka
kung sadya ngang ang samyo
ng mga talulot mong nagbibigay kasiyahan
at ang kariktan ng bawat mong mga kulay
ay may hatid ngang pag-asa.
Bakit di ko ito maramdaman?

Mayroon nga ba?
May hiwaga bang natatago
Sa taglay mong ganda
Upang ang kasawian koy
Iglap mong mapawi

Mapaghilom mo pa kaya
ang sariwang sugat
balantukan at nagnaknak
sa pagkasiphayosa pagluha
sanhi ng pagluluksa?

Hindi kita kailangan!!!
Ang taglay mong bangoy nakaliliyo

Ang kailangan koy makabalik
Sa kahapong kapiling ko pa
Ang babaing tanging minahal ko

Ang nag-iisang bulaklak sa buhay ko

querida

(alay sa mga number two)

Umaga,
Pigilan mo ang nagbabagang araw sa kanyang pagdungaw.
Huwag mong pahintulutan ang bawat nakasisilaw niyang sikat
Na sumaboy sa buong nahihimlay na kapaligiran.
Hayaan mong kahit ngayoy humaba ang nananahimik na gabi
At minsan pang pagharian muli ng buwan ang madilim na himpapawid
Sampu ng mga nagkikislapang bituin sa langit.


Sapagkat sa maikling pagkakataon lamang na ito,
Ang mga inaasam-asam koy matatamo.
At ang mumunti kong mundoy muling magpapatuloy sa pag-inog.
Hayaan mong sarilinin namin ang bawat ipinuslit na sandali
At nang ang mga masisidhing damdamin ay di na kailangan pang ikubli.
Sapagkat ang ganitong pagkakataon ay maaring di na muling maulit.


Gabi,
Huwag mong hayaang ipaghele ako ng antok
Kasabay ng init ng kumot na sa akin ay bumabalot.
At nawa'y iligtas mo ako sa pagkalunod sa mundo ng nakasusuklam na bangungot.
Hayaan mong sa makamundong realidad, kami ay saglit na bumukod
Upang ang kanyang damdamin sa akin ay malugod niyang ituon.
Sapagkat alam kong sa sandali lamang na ito, wala nang iba pa kundi ako.


Umaga,
Huwag kang maging maramot, ikay magparaya.
Huwag mong kitilin itong ligayang nadarama
At hayaang ang damdaming nauumid ay patuloy na pumakawala.
Sa huling pagkakataon akoy nagmamakaawa.
Naway pigilan mo ang iyong liwayway sa pagbuka.
Sapagkat sa paglaho ng mapagkandiling gabi,
Akoy patuloy na niyang lilisanin.

A poem for my friends

Whenever I needed someone to talk to
You were always there.
My eyes filled with tears, my heart filled with pain, and
You were always there.
There was no time when I had doubt
to come to you because
You were always there.
I could see in your eyes you wanted to help, and that you really cared.

Whenever I was down and blue
You were always there.
No matter my problems, are what was wrong
You were always there.
Whenever I felt like nothing matters
You were always there.

Now your gone, and I don't know what to do
I close my eyes and think of you, and how
You were always there.
It's hard to look at the pictures, and get memories of you
Can you hear me now
At night I pray, and I speak to you
I guess you were right when you told me no matter how far you were
You would always be there.
I know one day I'll see you again, but till then I have to say goodbye

Even though it hurts to hear your name, and speak of you
One thing I will always say is
You were always there.

Pagkamatay ng Ilaw

pagkamatay ng ilaw
sabay ng banayad na yapak ng
determinado mong paa
at marahang pagbukas pilit
ng pribadong pinto
daan sa pagkamulat ng aking diwa
sa madugong pintig ng dahas

putangina mo!

iniba mo sa akin ang kahulugan ng
ngiti sa paglapat ng yong laman
ngiti, sa itim na bakas
ng iyong mga kamay
ngiti sa pag-angkin ng hindi naman sayo
HINDI NAMAN SAYO!
ngayon, hindi na rin sa'kin...

at sa iyong walang damdaming pag-alis
ni hindi mo nilingon
ang pagkawasak na nagpahid
ng aking dugo sayong balat...
iniwan mo ang iyong kasalanang
mulat at lubog
nakatigil sa dilim.

Bughaw

matagal nawala
nagpaikot-ikot
sa mga kalye ng isipan
poot
galit
kawalan
mga sangkap
ng bughaw na tinta

bangungot

mabuti na lang
katabi kitang natutulog....

hinamon ko ang mga multo
at nais ko silang kausapin
tulungan ko ang bawat isa
iligtas ang kanilang kaluluwa....

mayabang!

lumabas ang isa
"may magagawa ka ba!!!"
sinundan pa ng tatlo,
lumabas ang lima pa
sa kung saan
hawak ako sa leeg..
mahigpit
pahigpit ng pahigpit...

may magagawa ka ba!!!

at may kandilang papalapit
humihinang liwanag
kapagdaka"y sumilaw
hanggang sa maging puti
tinatangay ako
ng ilaw na puti

huuungggg! ilabas mo na ang mga bata
ilayo mo na sila......

aaaaaH!haah...haah...!


mabuti na lang
katabi kitang natutulog.

sapatos

di ko sukat
pero nais kong isuot
pinilit ko sa paa
di ko alam
kung sobra
o masikip ang kipot
di ko na lang muna isusuot
baka ako matisod
maganda siyang tingnan
maporma....

pero teka,
pagkain na lang muna....

Salamat pt.2

ikaw ang nagbigay sa'kin ng bagong lakas...upang lumaban, humarap sa mga hamon ng buhay.


ikaw ang ang naging daluyan ng mga hinaing.....naging daan sa pagkakagising.


ikaw ang nagmulat sa mga bagong pananaw
na dati'y di maabot ng kahit man lang ng tanaw.


ikaw ang nagpasigla sa diwang matamlay
at naging batayan sa desisyon sa buhay


ikaw ang nagpadama sa akin na ako'y may halaga....at ako'y di kagamitan na pansamantala.


ikaw din ang nagpaluha sa akin ng lubos......................


lalo ngayon.... na tila kayo'y
unti-unti nang...


nauubos.

Ang pekeng manliligaw

Sabi mo
hanap mo seryosohan.
Hindi ko naman naramdaman.
Ang hanap ko
taong aalagaan ako.
Hindi
yung bubuntisin ako.

Tama lang na hindi kita pinagbigyan.
Tama lang na hindi kita
hinayaang
pumasok sa buhay kong
magulo na dahil
lalong gugulo kapag
pumasok ka pa.

Mas maganda nang
imahinasyon ka na lang.

Huwag ka nang pumasok sa
realidad ko.

Hindi ka karapat-dapat.

Paalam.

In-Love

Paano ba ma-In love? Pag nakita mo ang crush mo?
Ang classmate mo na gusto mong makasama?
O ang kaibigan mong laging nasa tabi?

Eh Masarap bang ma-In love?
Eh, ano ang feelings mo? Masarap nga ba?
Di mo ma explain ano! Put.chang damdamin ito!

Di ka yata mapakali, kahit matulog sa isang tabi.
Gusto mo lagi mo siyang nakikita,
Eh ikaw? Napapansin ba naman niya!

Eh Paano ba talaga ang ma-In love?
Gagawin mo ang lahat
Kahit alam mong niloloko ka lang!

Kahit alam mong dalawa kayo,
Payag ka paring magpaka gago!
O shit! Nabuntis ako!

Letseng damdamin to!
Nakakalito at parang ang gulo!
Paano nga ba ang ma-In love!

E Ikaw na-In love ka na ba?

Luha sa likod ng Anino mo

Dalawang taon na ang lumipas,
ako ay mistulang alipin na ginapos ng iyong
mala obrang pagkatao,
Nagkulay pula ang harapan ng aking buhay,
at parang ayaw ko ng kumawala pa kahit kailan...
Hindi ko inalintana ang mga bagyong wala nang
pinatunguhan...
Pagka't iyon ay pawang kathang isip ko lamang...
Ako ay nagbigay ng itim na kulay sa aking kapangahasan,
na ika'y aking makukulong sa bisig ng walang hanggan...

Dumating ang isang araw, akala ko ako lang ang reyna sa buhay mo...
Hinayaan kong magbigay daan sa totoong bugso ng puso ko,
ako ay nalunod sa init ng iyong pagmamahal,
hindi ko naisip ang aking kinalalagyan,
parang paraiso ang aking napuntahan..
isang lugar kung saan tayong dalawa lang...
malaya...
masaya..
ngunit.

nakarinig ako ng katok...
dalawang katok sa pinto...

at mabilis na bumalik sa akin ang lahat...

halos hinahabol ko po ang emosyon ko ng mga sandaling iyon...
muntik na...

muntik na..lintik ako...muntik na...

at sa marahan kong pagbukas ng pinto at pagpapatuloy sa pintuan ng isang kaibigan, hindi ko alam kung ano ang aking iisipin,
isa akong taong may prinsipyo noon...
nakalimutan ko na andun kapa sa loob ng maliit na laboratoryong iyon...

lumipas ang ilang araw at sa ako ay nagisip...
masyado palang marupok ang aking pagkatao...
binigyang liwanag ko ang aking mga pangarap...inisip ko ang sa tingin ko ay nararapat...

ako ay nagpaalam sayo sa paraan ng isang duwag,
mga letra ng teknolohiya ang ginawa kong daan
ako ay napipi sa pag amin ng aking tunay na dahilan
at dahil doon, tayo ay nagkalayo ng tuluyan.

dalawang taon na ang natapos,
hanggang ngayon hindi ko alam kung dapat ko pang balikan

tuwing ikaw ay aking nakikita, puro sakit at galit sa sarili ko ang aking nadarama

isang malaking pagsisisi ang aking laging naaalala...

bakit kita hinayaang mawala sa buhay ko noon habang andun kapa?

ako ay isa nang propesyonal nang tayo ay muling nagkatagpo,
isang kaibigan na lamang ang alam kong lagay ko sayo
ngunit sa pagtitig sa iyong mga mata alam kong talagang wala na,
masakit sa akin pagka't kahit kamay mo ay nawalan na ng pagsuyo...

Ilang araw pa ang lumipas, heto ako at panay ang asa..
na sana hanggang ngayon ako ay nasa isip mo pa...

pagkat alam kong kasalanan ko..kaya hindi ako makapalag...pero sana malaman mo na ang tanging dahilan noon...

ay ang aking pagkaduwag....

Kagat Sa Mansanas

bumagsak ang mansanas sa ulo ni Newton,
kumatok sa daigdig ang lamog na dunong.
mga dalubhasa't pantas inalipin ng agham,
nagmarka ang katas sa aklat ng kasaysayan.

hindi iilan ang naghangad,
kumagat sa mabunying prutas.
at hindi rin iilan ang nakisawsaw,
sa eksena nina Juno,Hera at Venus.
walang nakinig sa mga babala,
ng mga isinugo at mga propeta...
sa loob ng mansanas,
may nananahang ahas...

hindi magtatagal mabubulok ang mansanas,
tuluyang lalaya ang demonyong ahas.
ang Tore ni Babel ay muling itatatag,
at magsisilbing tungtungan ng mga mapaghangad,
at muling pipitas ng panibagong prutas...

...at duon sa dakong di-abot ng tanaw,
lumuluha si Adan habang nakadungaw.
pinagsisisihan ang kanyang sinimulan.

Isang liham

Hindi ko batid ang lalim ng dagat na inyong nilalangoyan.

Hindi ko maarok ang taas ng inyong kaalaman.

Hindi ko maunawaan ang lahat ng mga kaganapan.

Ngunit nais kong ipaalam sa inyo

Handa akong matuto kung inyong tuturuan

Handa akong madapa at bumangon.

Handa akong mahusgahan at mahirapan.

Kung sa ganyang paraan ako magiging mabuting nilalang.

Patawad

Paumanhin

Pasasalamat

Iyan ang nais ipahiwatig ng liham na ito.

Kalungkutan

Kahinaan

Kagalakan

Iyan ang damdamin ng liham na ito.

Paano ba ang magsulat?

di malaman kung saan mananatili
ang aking pag-iisip di mapakali;
patuloy ang pagbabasa ng tula
gawa ng iba't ibang kaluluwa.
katuwaan at paghanga ang nadarama,
ngunit di ba't kabilang ako
sa mga manunulang ito?
ako'y nagsusulat din pero...
sinusulat ko nga ba'y may kabuluhan
o titik lamang na pinagtagpi-tagpi?
may nabubuo bang kung ano sa 'king akda?
o basurang nakakalat lamang sa tabi-tabi?
paano ba ang magsulat?
sa nagsisimulang tulad ko,
pakiusap sa mga bihasa na
ako'y iyong pagtuonang pansin,
alayan ng unting oras na turuan;
nais kong matutong sumulat.